رفتی و نیستی که ببینی برادرم

هر روز آب میشود از غصه در برم

بر سینه اش گرفته حسن چادر تو را

گوید مدام زیر لب ای وای مادرم

ار لحظه ای که رفتی از این خانه تاکنون

شانه نخورده است به گیسوی خواهرم

از اینکه بغض کرده و خانه نشین شده

ترسم که جان دهد پدرم در برابرم

آیا تو بر حسین جوابی نمیدهی؟

تشنه رسیده کاسه آبی نمیدهی؟

فکر رباب باش که در بین سلسله است

وقتی می افتد از سر نی اصغرم بیا

نیمه شب است و قافله در دشت می رود

افتد ز روی ناقه اگر دخترم بیا