ساکن روزهای بی نورم...
 گم شده آیه‌های مستورم

زرد بودم سیاه و سرخ شدم
 رنگ رنگم شبیه منشورم

صورتم را گرفته‌ام‌ با دست
 چون که روبنده نیست مجبورم

جور شد دیدنِ تو اما حیف
 شرمسارم ز وضع ناجورم

رد شلاق‌ها کنار هم است
 گاهی از دور مثل هاشورم

سن‌ و سالی ندارم اما من
 بین زن‌ها به پیر مشهورم

بس که لاغر شدم مشخص نیست
 شبحم، آدمم و یا حورم‌...

با تمسخر نگاه می‌کردند
 خسته از دختران مغرورم

در بساطم که نیست نقل و نبات
 نوش جان کن ز گریه‌ی شورم

می‌شود روی سینه‌ام باشی؟!
 کمکم کن نمی‌رسد زورم

گفتی از حرف آن سفیر بگو
 ولی از من مخواه معذورم